Marzanno, Marzanno Ty Zimowa Panno!

„Marzanno, Marzanno

Ty Zimowa Panno!

Ciebie Pożegnamy

Wiosnę Powitamy"

Przedszkolaki z utęsknieniem czekały nadejścia wiosny. Z ochotą wybrały się nad rzekę, by dopełnić wielowiekowej tradycji pożegnania zimy. Podczas radosnego pochodu z Marzanną uważnie obserwowały otaczającą przyrodę. Wrzucając Marzannę do wody, żegnały zimę, by mogła rozgościć się wyczekiwana wiosna.

Wpatrując się w odpływającą kukłę – symbol odchodzącej zimy, zaśpiewały radosną, wiosenną piosenkę. Mocniej przygrzewające słońce, liczne ranniki, przebiśniegi, krokusy, kwitnące leszczyny oraz wierzby, nie mogły pozostawić cienia wątpliwości. Nie zawiodła! Przyszła. Wiosna jest już z nami.

Kim była Marzanna?

Słowianie wierzyli, że Marzanna to bogini zimy, śmierci i odrodzenia. Kukła, którą topi się co roku na powitanie wiosny, ma przedstawiać właśnie tą słowiańską boginię. Obrzęd topienia Marzanny jest staropolskim obyczajem, którego celem było przywołanie wiosny i zapewnienie urodzaju w nadchodzącym roku. Wierzono, że utopienie kukły pomoże zażegnać zimę, która była wyjątkowo ciężkim czasem dla Słowian.

Jak wygląda kukła Marzanny?

Kukłę tradycyjnie wykonywano ze słomy, owijano białym płótnem, a następnie ozdabiano wstążkami i koralami. Zgodnie ze zwyczajem wiejskie dzieci nosiły kukłę Marzanny od domu do domu, podtapiając ją w każdej wodzie, jaką tylko znalazły w czasie pochodu. Pod koniec dnia Marzannę zabierała młodzież, by wynieść ją ze wsi, a następnie podpalić i wrzucić do wody. Wierzono, że nie wolno dotykać pływającej w wodzie kukły, ponieważ może to spowodować uschnięcie ręki.